Հեքիաթ մի ծերուկի մասին

1. Խմբագրեք պատմությունը ։

Գյուղում մի ծերուկ էր ապրում։ Նա աշխարհի ամենադժբախտ մարդկանցից մեկն էր։ Ամբողջ գյուղը հոգնել էր նրանից․ ծերուկը մշտապես մռայլ էր, թթված դեմքով։ Եվ որքան գնում, այնքան ավելի դժգոհ էր դառնում, այնքան ավելի թունոտ էին հնչում նրա խոսքերը։ Մարդիկ խուսափում էին նրանից. նրա դժբախտությունն անցնում էր շրջապատին։

Բայց երբ ծերունին արդեն ութսուն տարեկան էր, շատ անսպասելի բան պատահեց, այնպիսի բան, որ ոչ մեկի հավատը չէր գալիս։ Անհավատալի լուրը կայծակի արագությամբ տարածվեց․ ծերունին այսօր երջանիկ է, չի բողոքում, նույնիսկ ժպտում է, դեմքը լրիվ փոխվել է։

Ամբողջ գյուղը հավաքվեց, ծերուկին հարցնում էին.
–»Քեզ ինչ է պատահել, ին՞չ է եղել»։

–»Ոչինչ», — պատասխանում էր ծերուկ ,- «ութսուն տարի ջանում էի երջանիկ լինել, բայց ոչինչ չստացվեց։ Ես էլ որոշեցի ապրել առանց երջանկության։ Ահա, թե ինչու եմ երջանիկ»:

2. Գրի՛ր տրված բառերի հոմանիշները՝ դժբախտ, հոգնել, երջանիկ, ջանալ։
Դժբախտ — չարաբախտ , անբախտ
Հոգնել — խոնջել
Երջանիկ — ուրախ
Ջանալ — Աշխատել

2. Տեքստից դուրս գրի՛ր հականիշ բառեր։
Դժբախտություն – երջանկություն

դժբախտ – երջանիկ

մռայլ – ժպիտ

թթված դեմք – ժպտացող դեմք։

2. Տեքստից դուրս գրի՛ր ածականներ։
դժգոհ, թթված, մռայլ, դժբախտ, հոգնած, թունոտ։

2. Ներկայացրո՛ւ պատմության գաղափարը՝ ասելիքը։

պատմության գաղափարն այն է , որ երջանկությունը չեն փնտրում, այլ փորձում են ապրել ուրախ և այդ դեմքում , երջանիկ կլինես և դու և շրջապատող մարդիկ։

2. Պատմության համար վերնագիր հորինեք։
«Տխրությունը երջանկության մեջ»

«Չհասկացված երջանկություն»

«անիմաստ կորցրած տարինար»